Dag 5

15 mei Näs bruk – Sala – Näs bruk

Ik zal vanaf nu de plaatsnamen erbij zetten want ik heb het idee dat het niet goed wordt weergegeven op de kaart.

Lekker ontbeten en vroeg op weg naar de zilvermijn. De weg ernaar toe was mooi om te rijden. Allemaal leuke Zweedse huisjes onderweg, je kijkt je ogen uit.

Eenmaal aangekomen bij de mijn werd Marja toch een beetje nerveus. We gingen namelijk met de lift naar beneden. Ze vindt het nl niet zo leuk in de lift en dan gaan we ook nog eens 155 meter onder de grond lopen om te zien hoe vroeger in de 16e eeuw het zilver gewonnen werd.

En ook daar is Marja geen liefhebber van. Dan bedoel ik dus de grot en niet het zilver. Bij het stellen van vragen was er iemand die vroeg of iedereen die hier werkte overleden was. De gids antwoorde bevestigend; “ja, iedereen is overleden”. Gekscherend zei hij, dat gebeurt met iedereen. Uiteindelijk zei hij dat hij begreep wat deze man bedoelde en vertelde dat er in de mijn zeer veel mensen omgekomen waren en dat er nog steeds menselijke resten werden gevonden.

En nu denken jullie “Wie was die man die zo’n vraag stelt?”. Nou, ik in ieder geval niet. Ik had met 3 graden boven nul op die diepte niet de behoefte om vragen te stellen. Ik moest Marja kalmeren en dat is gelukt.

De hyperventilatie bleef gelukkig achterwege en door mijn aanmoedigende woorden op een geruststellende toon liep zij bijna met een vrolijk gezicht door de grot. Je kon daar beneden ook een hotelkamer boeken, heel gaaf. Slapen in een grot op 155 meter diepte. Maar dat was voor Marja toch echt een grot te ver. Of moet ik zeggen een brug te ver?

Afijn, na twee uur waren we weer bovenaards en in het zonnetje aan het wandelen. Dat was het moment dat het lijkbleke gezicht van Marja weer enigszins een kleurtje kreeg.

Na terugkomst op de gezellige camping lekker geluierd en gegeten met een heerlijk wijntje. Van thuis meegenomen natuurlijk want alcohol is hier redelijk hoog geprijsd.